رزماری

رزماری گیاهی چندین ساله از خانواده نعنائیان , به فرم درختچه‌ای و مدام سبز است . طول آن به نیم تا یک متر می‌‎رسد . گلهای آن به رنگ آبی رنگ ( یا این که سوسنی ) روی ساقه حیاتی و در کنار برگ‌ها ظواهر میشوند ; این گل‌ها در فروددین ماه تا اوایل خرداد ماه ظواهر می شود و بعداز آن پرورش پرورش آغاز می گردد .

ترکیبات شیمیائی : دربردارنده کامفور , سینئول , آلکالوئید , ساپونین و تانن است .

خاصیت درمانی :
ضد نفخ , ضد عفونی کننده , باعث ارتقا ترشحات شیره گوارشی و صفرا می‌گردد . رزماری ( اکلیل کوهی ) مدر می باشد . بیشتر گیاهان دارویی از خانواده نعنائیان هستند . خانواده نعنائیان همگی درختان گرم دارا هستند . از این گیاه برای معالجه روماتیسم و می‌گرن به کارگیری میشود و نیز چنین این گیاه منجر ارتقا گردش خون در تراز تن می شود . برای پرهیز از ریزش موی و معالجه کم مویی مصرف می‌گردد .

مصرف فراوان آن برای خانم‌های حامله زیان آور می باشد . در تهیه و تنظیم ادکلن و خوشبو کننده در شامپو‌ها , کرم‌ها و صابون و اثاثیه آرایشی و بهداشتی مصرف میگردد .

سازش :
این گیاه در زمینهای آهکی سبک و آفتابگیر بخوبی پرورش مینماید . معمولاً از این گیاه بعنوان پرچین مدام سبز در باغ ها به کار گیری می شود . گیاه رزماری پایداری بالایی به بی آبی و شوری داراست ( بیشتر از اسطوخودوس ) و شدت بالای تابیدن خورشید را بخوبی تحمل میکند . از این گیاه در طبیعت به کارگیری می شود .

نشر و کاشت :
از روش کاشت دانه‌های رسیده , قلمه زدن و خوابانیدن نشر می‌گردد . شایسته ترین روش نشر این گیاه قلمه است . به این روش که در فصل بهار یا این که پائیز راز شاخه‌های این گیاه را در ماسه کاشته و در محل قابل قبولی مراقبت میکنند که بعد از ۲ الی ۳ ماه قلمه‌ها ریشه‌دار شده و آن گاه آن ها را به محل اساسی منتقل می‌نمایند . معمولاً مسافت کاشت بوته‌ها ۷۰ الی ۱۰۰ سانتی متر است و تراکم کشت آن در هکتار ۱۰۰۰۰ الی ۱۲۰۰۰ بوته در هکتار است .